Zowel Alfredo Rodriuez als Pedrito Martinez behoren tot de pareltjes van de Cubaanse export voor wat betreft jazz musici. Alfredo (33) kreeg zijn muzikale onderwijs in eerste instantie aan de strenge klassieke conservatoria in Havana, maar ‘s avonds speelde hij in de band van zijn vader, een bekende zanger en tv presentator, zo werd zijn interesse in de Afro Cubaanse muziek geboren. Zijn muzikale kennis is dus evenveel beïnvloed door Bach en Stravinsky als door zijn Afro Cubaanse – en jazz wortels. Zijn faam snelde hem vooruit en zo kwam hij in 2006 onder de vleugels van de beroemde Quincy Jones die hem zag optreden op het Montreux Jazz Festival. Drie jaar later vertrok hij naar de VS en veroverde de wereld met zijn debuut album “Sound of Space”(Mack Avenue 2012). Percussionist/zanger Pedrito Martinez (45) leerde zijn stiel in de straatscene van Havana en wel in het bijzonder in de Caya Hueso wijk. Hij kwam eind jaren ’90 naar de VS waar hij furore maakte in de Afro-Latin Hand Drum Competition van het Thelonius Monk Institute. Hij speelde met vele grootheden zoals Paquito Rivera, Wynton Marsalis en Paul Simon. Samen speelden Rodriguez en Martinez voor het eerst twee jaar geleden in de club Manhattan’s Jazz Standard en het klikte onmiddellijk. Hier zijn hun krachten gebundeld in hun eerste cd met de logische titel “Duologue”, het album werd mede geproduceerd door Quincy Jones de mentor van Rodriguez.

Op het album staat een Cubaanse klassieker “El Paso Cubano” waarop Rodriguez een gesampelde versie laat horen van de tres, een kleine Cubaanse gitaar. Er is ook een instrumentale versie van “Thriller”(Rod Temperton) een van de grootste hits van Michael Jackson, Quincy Jones was ook toen de producer. Het klinkt prima en zonder het castraten gezang van Jackson bevalt dit mij veel beter, het wordt gebracht als een “timba” met typerende Cubaanse ritmes. Dat geldt eveneens voor “Super Mario Bros 3” de herkennings-melodie van het gelijknamige Nintendo spel geschreven door Koji Kondo. Alle andere composities zijn geschreven door Rodriguez en Martinez, waarbij Rodriguez de eerste schetsen opnam en samen werd het een en ander verfijnd en als laatste was daar ook nog de hand van de meester Quincy Jones. Het openingsnummer “Africa”(voor mij een van de hoogtepunten) verwijst naar de fascinatie van Rodriguez voor de ritmische tradities overal ter wereld en in het bijzonder in Afrika, hij wilde eigenlijk drummer worden. “If I’m listening to Music from Benin, Cameroon, Nigeria,Burkina Fasso or Cape Verde, I try to bring them into my World. I try to transform those rhythms into something melodic, and that’s how a song like “Africa”becomes reality” aldus Rodriguez. Martinez zorgt voor een echte Afrikaanse sfeer middles zijn “Bata drums”, super.

Een bijzonder geslaagd album dat je doet verlangen naar de zomer, Rodriguez is te horen op de piano en de Fender Rhodes en vocaal, Martinez bespeelt allerlei soorten percussie instrumenten en zorgt ook voor de heerlijke vocalen met zijn zoetgevooisde stemgeluid.

Jan van Leersum.